Που να κατεβαίνω τώρα για τα σκουπίδια...

Συνταξιούχοι στον 3ο όροφο (ούτε 1ος, ούτε 2ος...).

Αφού τρώνε, πίνουνε, χέζουνε κλπ... γεμίζει η πράσινη σακουλάρα με τα προς απόσυρση.

Και εκεί που κάθομαι αμέριμνος μπροστά στην λαπτοπάρα μου, ακούω ένα δυνατό θόρυβο...

Βγαίνω έξω και ίσα που προλαβαίνω να καταλάβω να δω και να ακούσω μια σακούλα με σκουπίδια να έχει σκάσει πάνω στον κάδο και την κυρά Βαγγελιώ από τον τρίτο να κλείνει την πόρτα του μπαλκονιού...

Ε βέβαια που να τρέχει τώρα να  βγαίνει από το σπίτι, να καλεί το ασανσέρ, να βγαίνει έξω, να πηγαίνει στον κάδο και τούμπαλιν.

Η σακουλίτσα βέβαια με τη δύναμη που έσκασε, έκανε και τρυπούλα και άρχισαν να τρέχουν τα διάφορα σε υγρή μορφή καλούδια...

Δεν συνεχίζω, αλλά τελειώνοντας θα ήθελα να τις αφιερώσω ένα τραγουδάκι

Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ ένα νερό κρύο νερό... και από πούθε κατεβαίνει.. από το κάδο μωρή βλαμμένη!